Gewenning

Mocht je je inmiddels afvragen hoe de evolutie tot Koning Kemping verloopt, dan maak je borst maar nat...

Na een volle dag die volledig in het teken stond van acclimatiseren, denk ik dat ik inmiddels op dag vijf volledig ben ingeburgerd. Het scheelt dat in de "straat", een zandweggetje met allemaal bomen, alleen maar Helmonders staan. En dan bedoel ik echte echte Helmonders. Dus ik kan ongegeneerd in mijn trainingsbroek uit de tent stappen iedere ochtend. Dat stelt me gerust...

De tweede dag begon erg lekker. Om 8 uur lag ik nog te rillen in mijn bed terwijl ik om 9 uur mijn tent uit dreef. Dat was geen probleem want om 7 uur was ik al wakker door het geblaf van honder. Jup, wij hebben het geluk dat er op 200 meter hemelsbreed een hondenasiel staat. Dat bracht ons op het idee om een boswandeling te gaan maken samen met die honden.

Na het ontbijt zijn wij met 6 man de bossen in gedoken om op zoek te gaan naar het hondenasiel. We kregen drie honden toe gewezen, drie leuke maar zeker zielige honden. Na 10 minuten lopen hadden wij het voor elkaar gekregen om een hond kwijt te raken. We hadden hem los gelaten in een kooi, een kooi met gaten bleek achteraf. Mijn karma gevoelens werden volledig onderdrukt door mijn medeleven, want deze zielige dierem verstoren wel iedere nacht mijn rust, maar toch zijn ze zo zielig dat ik het ze niet kwalijk kan nemen.

Na een half uur zoeken hadden we besloten terug te lopen naar het asiel. Het was nog ongeveer een half uurtje lopen en die tijd konden we mooi gebruiken om kort te sluiten hoe wij in hemelsnaam gingen uitleggen dat we een hond waren kwijt geraakt. Eenmaal aangekomen bij het asiel bleek de hond allang terug te zijn gerend... dus tot zover de goede bedoelingen.

De middagen zijn hier eigenlijk iedere dag hetzelde. We lopen lekker naar het strand waar we vervolgens heel de dag liggen te bakken. In de zee ligt een boei op zo'n 100 meter afstand. Hier zwemmen we iedere dag heen. Natuurlijk streven we naar progressie, ook op vakantie, dus iedere dag een keer meer dan de dag ervoor. Dus vrijdag eindigen we met zo'n 10 keer op en neer.

Met een groep van 25 uiteten is ook niet zo eenvoudig, dus gaan we bijna iedere avond op de camping met zijn allen eten. Alle tafels op het midden van de straat en lekker in de voortuin dineren. "Je kunt de mens wel uit Helmond halen, maar Helmond niet uit de mens". Ja, ik voel me hier echt thuis.

Koning Kemping durf ik mezelf nog niet te noemen want de autist in me die heeft het nog steeds heel zwaar. Ik hou van vaste plekken en de enige vaste plek die ik heb is mijn eigen tent, waar nog net twee luchtbedden naast elkaar passen. Onze spullen liggen nog steeds in een andere tent. Maar mijn Helmondse trainingsbroek ligt altijd paraat in m'n tentje.

Na vandaag zitten we helaas al weer op de helft van deze levensveranderende ervaring. Maar ik voel me al zeker meer dan 50% een camping ruiter. We komen er wel! Mocht je als Camping Ruiter een tiental haringen om 6 uur 's ochtends de grond in te moeten rammen, dan lopen er hier al een paar echte Camping Ruiters rond...